Over een alarmsysteem dat blijft loeien, terwijl de inbrekers al weg zijn

Je bent al zo vaak ergens geweest: fysiotherapie, manuele therapie, sportarts, misschien zelfs een operatie of injecties. Even lijkt het beter te gaan. Maar dan ineens is het terug. Op een andere plek. Steeds vager. Steeds meer. Steeds vermoeiender.

Misschien vraag je je af: “Ligt het dan toch aan mij?” Nee. Het ligt niet aan jou. Maar er is wel iets aan de hand.

Als pijn steeds terugkomt of zich uitbreidt naar andere plekken is dat geen toeval of pech. Het is een teken dat je pijnsysteem overactief geraakt is. Dat systeem – je zenuwstelsel, hersenen en bindweefsel – staat op scherp. Alsof er gevaar dreigt terwijl er feitelijk niets (meer) aan de hand is.

Je lijf raakt vermoeid, spieren blijven onbewust aangespannen, bindweefsel wordt stijver. En als je dan een keer slecht slaapt, je verstapt of gestrest bent, laait de pijn direct weer op.

Als pijn je onzeker maakt

Wat er vaak bijkomt – en waar zelden over gesproken wordt – is de onzekerheid. Want als pijn telkens terugkomt of zich uitbreidt, ga je twijfelen: beeld ik het me in? stel ik me aan? Je hebt het gevoel dat je steeds minder op je eigen lijf kunt vertrouwen. En dat geeft spanning – die je slecht laat slapen, minder laat bewegen, en je lichaam nóg gevoeliger maakt.

Zo ontstaat een negatieve spiraal:
meer pijn → minder slaap → meer onzekerheid → minder herstel → nog meer pijn.

Zo raak je steeds verder van jezelf verwijderd. En dat hoeft niet.

De metafoor van het alarmsysteem

Stel je voor: er is ingebroken in je huis. Schade, paniek, het alarmsysteem gaat terecht af. De politie komt, het huis wordt opgeruimd, alle schade hersteld.

Maar… niemand heeft het alarmsysteem uitgezet.
Er zit een storing in de bedrading: nu loeit het alarm bij elke dichtslaande deur en ieder openstaand raam.

Er is geen inbraak, maar het alarm gaat wél af. Keer op keer.

Zo werkt het bij chronische of vage, steeds uitbreidende pijn ook. Je lichaam denkt dat er gevaar is, terwijl er geen schade (meer) is. Het systeem blijft loeien. En dat voel jij als pijn. Vaak op steeds meer plekken, bij kleine bewegingen, zonder duidelijke oorzaak. En zonder dat onderzoeken iets uitwijzen. Dat maakt het extra frustrerend. Want je wilt verder, maar je lichaam lijkt dat niet toe te laten.

Wat kun je doen als het alarm blijft loeien?

De oplossing ligt niet in harder trainen, negeren of jezelf streng toespreken. Het gaat erom dat je je lichaam helpt kalmeren. Dat je leert: het is veilig, ik mag herstellen.

Wat daarbij kan helpen:

• Triggerpoint- en fasciatherapie – om spanning uit je spieren en bindweefsel te halen
• Magnesium – voor rust in je zenuwstelsel
• Ademhaling, slaap en zachte beweging – om uit die constante waakstand te komen
• Zelfbehandeling – zodat je ook thuis grip krijgt
• Inzicht in klachtonderhoudende factoren – zoals houding, stress, overbelasting of voeding

Het vraagt aandacht. En geduld. Maar vooral: een andere manier van kijken naar pijn.

Tot slot

Chronische of steeds terugkerende pijn betekent niet dat je het moet accepteren of dat het tussen je oren zit.
Het betekent: je lijf vraagt om iets anders. Om herstel. Om veiligheid. En je kunt daar wél invloed op hebben – als je weet waar je moet zoeken. Ik help je daar graag bij.